Tytuł oryginału:
The Old Curiosity Shop
Tłumaczenie: Anna Przedpełska-Trzeciakowska
Ilustracje (z angielskiego wydania): Phiz [właśc.
Hablot Knight Browne (1815-1882) wybitny angielski grafik epoki wiktoriańskiej, ilustrator książek, m.in. Karola Dickensa] oraz inni autorzy
UNIKAT!
Gratka dla bibliofilów — w dodatku w bardzo dobrym stanie!
Wspaniałe ilustracje Phiza i innych autorów z pierwszych wydań angielskich!
Magazyn osobliwości to bajka, która pozwala nam poczuć klimat dziewiętnastowiecznej Anglii. Bohaterami opowieści są starzec i jego wnuczka Nell. Tytułowy
Magazyn osobliwości to stary magazyn w którym znajdziemy wystawione na sprzedaż starocie, wabiące przeszłością i tajemniczością. Głównym wątkiem jest ucieczka Nell i jej dziadka z ogarniętego zawiścią, brudem i ludzkimi oskarżeniami miasta. Ucieczka od samotności. Na tle tych wydarzeń poznajemy wiele niezwykłych postaci. Wspaniała opowieść o walce dobra ze złem. O przemijaniu wszystkiego co materialne i wielkiej przyjaźni…
Z przedmowy:
W kwietniu roku 1840 wydałem pierwszy numer nowego trzypensowego tygodnika pod nazwą „Zegar pana Humphreya”. Tygodnik ten miał się w głównej mierze składać z luźnych, nie powiązanych z sobą utworów, chciałem jednak, by zawierał jedną ciągłą opowieść ukazującą się w odcinkach co pewien czas. Pomiędzy poszczególnymi odcinkami miały być nieokreślonej długości przerwy zależne od potrzeb i możliwości pisma.
Pierwszy rozdział tej opowieści ukazał się w czwartym numerze „Zegara pana Humphreya”, kiedy zaniepokoiłem się bezładnością i bezplanowością pisma i kiedy — jak mi się zdaje — czytelnicy zaczęli w pełni podzielać mój niepokój. Rozpoczęcie opowiadania sprawiło mi wielką przyjemność, a mam powody przypuszczać, że czytelnicy podzielili i to moje uczucie. Ponieważ byłem zobowiązany do robienia przerw między odcinkami i wypełniania choć w części pierwotnych założeń, zacząłem ochoczo wyplątywać się z tych więzów. Od chwili gdy tego dokonałem, aż do ukończenia książki, Magazyn osobliwości był pisany i wydawany z tygodnia na tydzień, w cotygodniowych odcinkach.
Kiedy ukończyłem powieść, postanowiłem uwolnić ją od ciężaru przerw i wszelkich powiązań z periodykiem, które przecież nie miały z nią nic wspólnego, i wykreśliłem kilka pisanych uprzednio stronic „Zegara pana Humphreya”; stały się one podobnie jak nie dokończona opowieść z „Podróży sentymentalnej” o wietrznej nocy i notariuszu własnością rymarza i mleczarza. Muszę przyznać, że ze szczególną niechęcią myślałem o wzbogaceniu się tych szacownych zawodów pierwszymi kartami utworu, którego pierwotny zamysł porzuciłem, kartami, w których pan Humphrey opisywał siebie i swój sposób życia. Choć staram się złożyć to wyznanie filozoficzne jako coś, co odnosi się do minionych przeżyć, uświadamiam sobie, że pióro krzywi mi się nieco nawet teraz, kiedy piszę te słowa. Tak się jednak stało, i dobrze się stało, a „Zegar pana Humphreya” w pierwotnej swej formie został jedną z książek, które zaginęły, książek, które, jak wszyscy wiemy, są nam o wiele droższe niż jakiekolwiek inne, czytane z upodobania czy wyrachowania.
Niewiele mam tu do powiedzenia w związku z samą opowieścią. Liczni przyjaciele, których mi zdobyła, i liczne, obciążone osobistą troską serca, jakie dzięki niej zwróciły się ku mnie, nadają jej w moich oczach znaczenie bynajmniej nie publiczne, znaczenie, dla którego właściwe jest, moim zdaniem, „miejsce bardziej odosobnione”.
Powiem więc tylko przy okazji, że pisząc tę książkę starałem się otoczyć samotną dziewczynkę postaciami groteskowymi i niesamowitymi, lecz prawdopodobnymi, a wokół jej niewinnej twarzy i czystych myśli zgromadzić towarzyszy równie dziwnych i nieprzyjemnych, jak ponure przedmioty znajdujące się koło jej łóżka, gdy na jej życie padł pierwszy cień.
Pan Humphrey (nim został poświęcony mleczarskim i rymarskim przedsięwzięciom) miał pierwotnie być tej opowieści narratorem. Ponieważ jednak od początku książka była konstruowana z myślą o późniejszym wydaniu jej w całości, zgon jego nie spowodował żadnych zmian.
Pewne wspomnienie związane z małą Nell napawa mnie smutną dumą. Jeszcze w czasie jej wędrówki ukazał się w piśmie literackim esej, którego była głównym tematem. Autor wyrażał tak poważne, tak wymowne i serdeczne uznanie zarówno dla niej, jak i dla otaczającego ją mrocznego bractwa, że musiałbym być całkiem niewrażliwy, żeby przeczytać te słowa bez niezwykłego uczucia przyjemności i podniety. Wiele lat później, gdy już znałem go dobrze i patrzyłem, jak ten człowiek wielkiego serca chyli się powoli ku grobowi, dowiedziałem się, że autorem owego eseju był TOMASZ HOOD.
Spis treści:
- Przedmowa
- Magazyn osobliwości
- Rozdział I
- Rozdział II
(…)
- Rozdział LXXII
- Rozdział ostatni
- Posłowie — Anna Przedpełska-Trzeciakowska
Gato
Seria: Karol Dickens — Dzieła
608 str., oprawa twarda płócienna, tłoczenia, złocenia, format 150x210
Stan: b. dobry
Wyd.: Czytelnik, 1963
ISBN: -
